Jessa Wildemeersch Misfit in Me Rollercoasterride zonder buikgevoel New York en Oostende: zee?n en oceanen van elkaar verwijderd, maar actrice Jessa Wildemeersch lijkt vastbesloten om een stukje Big Apple naar de Koningin der Badsteden te brengen. In 2003 presenteerde ze op Theater aan Zee haar zelfgeschreven monoloog Me, Mike en Mustafa, ge?nspireerd door haar ervaringen als jonge studente aan de Actor?s Studio. Dit jaar brengt ze samen met drie jazzmuzikanten het vervolg op haar grootstadsverhaal: Misfit in Me. Een accordeon cre?ert lang voor het stuk begint de verweesde, groezelige sfeer van een late-night jazzclub. Als de inleidende contrabassolo wegsterft, duikt Jessa Wildemeersch het podium op en bakent onmiddellijk de sc?ne af als haar territorium ?n thuis. Ze danst, zingt, vertelt en acteert met de virtuositeit en soepelheid van een Oekra?ense turnster. Muzikale trampolines, evenwichtsbalken en zweefrekken krijgt ze aangereikt door Tuur Florizoone, Martijn Vanbuel en Jo Zanders. De vier vormen een hecht ensemble dat technisch feilloze oefeningen uitvoert; verhalende episodes gaan naadloos over in muzikale nummers en voor je er erg in hebt, beweeg je mee op een aanstekelijke salsa. Visuele effecten, zoals een beschilderde lichtwand die de figuren omtovert in dansende schaduwen, maken het plaatje af. De vertelling is echter minder beklijvend. Jessa Wildemeersch slaagt erin om te boeien met een expressieve mimiek, een indrukwekkend register van dialecten en jargons (zowel in het Nederlands als in het Engels) en een elegante verschijning, maar lijkt net teveel afstand te nemen van haar verhaal om de voorstelling tot een persoonlijke belevenis te maken. Haar portret van de New Yorkse Grove Street, waar ze zelf jarenlang woonde, heeft veel weg van een nostalgische grootstadsroman ? la Manhattan Transfer. We ontmoeten opnieuw Mike en Mustafa, duiken riolen in, raken verdwaald in een indrukwekkend maas van straten en achterkamertjes, stoten op hotdog-etende reuzeschildpadden en krijgen de vraag ?Shall we live in hope?? voorgeschoteld. Een helse rollercoasterride, maar door de snelheid en veelheid lijkt alles ons voorbij te flitsen. Wanneer de voorstelling afgelopen is, lijken de personages en hun wisecracks ver weg en vergeten. Net als het beeld van New York dat Wildemeersch ons presenteert: dat van de grootstad als de ultieme droommachine waar de wildste en donkerste fantasie?n werkelijkheid worden. Er passeren in deze voorstelling veel misfits de revue, maar Jessa?s eigen misfit blijft een groot mysterie. (De Boordmatroos)