'Trust' Braakland/ZheBilding (16/02/07) Liefde in tijden van eenzaamheid Braakland/ZheBilding (BZB) ontbindt zijn duivels! Het gezelschap bestaat tien jaar en temidden van het feestgedruis hernemen ze oude successen en presenteren ze ?Trust?. Dit nieuwe stuk is gebaseerd op een filmscenario van de Amerikaan Hal Hartley, maar werd volgens de regels van het BZB?huis tot flitsend muziektheater geadapteerd. De personages in ?Trust? kunnen weinig vertrouwen in elkaar stellen. Het zwangere tienermeisje Maria (Jessa Wildemeersch) wordt genadeloos gedumpt door All?American liefje Anthony, die football en college hoger aanschrijft dan een relatie. Nadat ze haar vader per ongeluk de dood injaagt, krijgt ze haar moeder tegen zich, die haar voortdurend kwelt met huishoudelijke taken. Tijdens een zwerftocht door de stad ontmoet ze Matthew (Pieter Genard), een computertechnicus die geen onbekende blijkt te zijn voor Maria?s moeder en zus. Een liefde tussen het zwangere meisje en de eigenzinnige Matthew ontluikt. Vier microfoons staan in een horizontale lijn op de b?hne opgesteld, v??r tal van andere decorstukken als televisieschermen en muziekapparatuur. De vier acteurs spelen niet met, maar naast elkaar. Ze praten in de richting van het publiek en kijken elkaar niet aan. Naarmate het stuk vordert, ontstaan er intiemere sc?nes. Op twee schermen wordt telkens aangegeven waar we ons bevinden en met welke personages. Een handige leidraad, want korte sc?nes volgen elkaar in ijltempo op, nu eens in de slaap? of huiskamer, dan weer in een fabriek of ziekenhuis. Hoewel er slechts vier acteurs zijn, komen er tal van personages voor. Jessa Wildemeersch en Pieter Genard blijven bij ??n rol, maar Kris Cuppens en Sara Vertongen nemen al de andere voor hun rekening. Het tempo van het stuk wordt extra kracht bijgezet door de livemuziek. Mauro Pawlowski en Rudy Trouv? musiceren tussen de acteurs op het podium. Gekleed in bruine muffe stofjassen fungeren ze ook wel eens als figuranten. Visueel steekt de voorstelling knap in elkaar. Op televisieschermen wordt videokunst getoond om de sfeer te versterken. Alle theaterdoeken zijn geheven zodat de hele ruimte op het podium gebruikt wordt en je je bijwijlen eerder in een fabriekspand dan in een schouwburg waant. Zowel de muzikanten als de acteurs blijven meestal aanwezig op de sc?ne. Decorveranderingen gebeuren terwijl het publiek toekijkt, net zoals het veranderen van personage. Een pruik opzetten of een kledingstuk aan? of uittrekken, vormt de overgang naar een nieuwe rol voor Vertongen en Cuppens, wat soms komische gevolgen heeft. Ondanks de vormelijke en muzikale originaliteit schiet het stuk inhoudelijk tekort. Er zit geen diepgang in de herwerking van Hartley?s scenario en de clich?s welen tierig. Jammer, want de vier acteurs spelen heel goed, maar ze kunnen het inhoudelijke hiaat niet opvullen met hun spel. De personages die ze vertolken worden zo eenzijdig belicht dat je nooit te weten komt wie ze echt zijn, met als gevolg dat ze je nogal koud laten. Het hoofdpersonage Maria wordt zo stereotiep belicht, dat het je in the end weinig kan schelen of ze wel of geen abortus ondergaat. En hoewel Matthew voortdurend met een handgranaat rondloopt, voelt dat niet aan als een spanningselement of dreiging. Matthew en een verpleegster poneren ook wel eens diepgaandere stellingen of kritiek, maar ze zetten je niet aan het denken. Het tempo van de voorstelling ligt zeer hoog en het neemt je mee als was het een hippe videoclip die aangenaam is om naar te kijken en luisteren. Maar ?Trust? flitst zo snel aan je voorbij dat het je ook meteen loslaat.