Vrij 08-08-2003 : De Morgen, Tom Rummens - 01/01/1970
Stadsnomaden 2: mutsen en ijsjes Vooral de diversiteit in het publiek tijdens Stadsnomaden is aangenaam en ook leerrijk. Professionele theatermensen die jureren zitten in de zaaltjes naast toeristen die het zand en de ijsjes even beu zijn. Of naast Oostendenaars die de toeristen even beu zijn. Alleen op die manier hoor je eindelijk nog eens iemand luidkeels zijn bewondering uiten voor een acteur die zo'n lange tekst uit het hoofd geleerd krijgt. De eerste locatie van het tweede Stadsnomadenparcours is de klokkentoren aan het Wapenplein. Hoog en koel. Performer van dienst: Jessa Wildermeersch, die muzikaal wordt begeleid door accordeonist Tuur Florizoone. Wildermeersch trok enkele jaren geleden naar de legendarische Actor's Studio in New York. In Me, Mike & Moustafa getuigt ze van haar jaren in de Big Apple. Met veel brille en wisselend tussen verschillende spelregisters blaast ze haar verhalen leven in. Het eindigt met een partijtje tapdans dat niet moet onderdoen voor Florizoones inventieve accordeonspel. Grote Kunst is het misschien niet, maar kleine kunst kan ook heel mooi zijn. Een lange wandeling verder staan we in de garage waar Greg Timmermans, student aan de acteursopleiding van het Brusselse Rits, zijn solo speelt. Wit is altijd schoner is de titel van Timmermans' zelfgeschreven monoloog. Het stuk begint met een videoprojectie waarin door vrienden en kennissen een beeld wordt opgehangen van de zielige Regie, het personage dat Timmermans speelt. Regie is een loser, een eenzaat, een beetje sociaal gestoord zelfs bijna. Regie diept anekdotes op uit zijn jeugden kinderjaren. Driewielers, mutsen en ijsjes passeren de revue. Tot het de beurt is aan de meiskes. Regie wordt tot over zijn oren verliefd op een blind meisje dat op een mooie dag na een oogoperatie weer kan zien Maar op dat moment is het spelletje voor Regie gedaan. Het is vooral boeiend om te zien hoe een jong acteur als Timmermans, net twee jaar bezig aan het Rits, al een behoorlijk persoonlijke stijl ontwikkelt, waarin nostalgische anekdotiek hand in hand gaat met zelfrelativering. Waarin gezocht wordt naar de mogelijkheden van, pakweg, videomateriaal in een monoloog, niet hoogst origineel misschien maar in elk geval bijzonder mooi. Suddervlees, de monoloog van Bob Stoop, speelde zeer toepasselijk op een ovenhete zolder. Stoop, afkomstig van de Mime Opleiding van de Amsterdamse Hogeschool, is voor zijn solo gaan graven in het leven van Johnny 'the Selfkicker' van Doorn, een performancepo?et uit de jaren zeventig. Stoop was druk in de weer met een laptop en met muziek maar waar het allemaal naartoe moest was een beetje onduidelijk. Suddervlees heeft misschien in de allereerste plaats nood aan een strakkere regie en een duidelijker inhoudelijk concept. Stadsnomaden 2 speelt nog vandaag om 14.30 en om 20 uur en vertrekt aan het Feest en Kultuurpaleis op het Wapenplein. Alle voorstellingen zijn uitverkocht.

<<<