Tribeca Film Festival
Manhattan
18-29 April 2012
 
Dagboek  1
 
Ik zit op een zonning terras in Tribeca (Triangle Below Canal Street). Tribeca is sinds enkele jaren de nieuwe hippe buurt van New-York, in Lower Manhattan. De reconversie begon in de jaren tachtig, na een invasie van het artiestenvolk. Pakhuizen werden omgebouwd tot lofts en flats. Oude, waardevolle gebouwen werden gerenoveerd. Parken werden aangelegd.  
Op de achtergrond verrijst het nieuwe World Trade Center.
Morgen opent hier de 11e editie van het Tribeca Film Festival. Het festival werd gestart na de aanslagen op het World Trade Center in 2001.  Het doel was de buurt artistiek en economisch nieuw leven in te blazen. Dat lijkt aardig te lukken.
 
Ik ben de filmgids gaan ophalen en probeer nu een selectie te maken uit het enorme aanbod.  Deze overdaad is typisch voor New York. De keuze is niet gemakkelijk en bepaalt of je filmdag al dan niet geslaagd zal zijn.
 
Op de “made in New York Tribeca Connection’, een netwerk-event voor New Yorkse filmmakers ontmoet ik Macdara Vallely. Hij is een Ierse acteur en regisseur die al 12 jaar in New York woont. Hij begon in het theater en bewerkte zijn theaterstuk ‘Peacefire’ tot zijn langspeelfilmdebuut. In Tribeca stelt hij zijn tweede langspeelfilm ‘Babygirl’ voor. Macdara kreeg het idee voor de film op de metro richting Bronx. Wat me boeit is dat de Ierse Macdarra een film maakt over een jong meisje in The Bronx.
Het contrast kan niet groter zijn. De ontmoeting met Macdara maakt me nieuwsgierig om zijn film te zien.
 
Morgen beginnen de screenings. Eerst is er nog het openingsfeest voor New York Filmmakers. Ik neem Eva Dorrepaal mee , een Nederlandse actrice die in New York woont en werkt. (zie foto). Zij is één van die vele mensen van over heel de wereld,  die worden aangetrokken door het inspirerende New York.  De stad ademt film, cultuur en leven. Je kunt er onderduiken in de droom, de diversiteit, de anonimiteit en de mogelijkheid om een andere identiteit aan te nemen.  En daar willen veel jonge artiesten deel van uitmaken.
 
Eerst nog wat feestvieren en alle soorten mensen ontmoeten.  En morgen de donkere zaal induiken om 10 dagen lang films te bekijken.
 
Jessa
 
 
 
 
 _

 
Tribeca Film Festival
Manhattan
18-29 April 2012
 
 
Dagboek 2
 
In een kelder in New Jersey, tussen verloren en gestolen voorwerpen, bewaart Michael Valenzano, een Italiaanse ‘vigilante’, een fiets voor mij. Deze oude rode Schwimm, is het ideale vervoermiddel om mij te verplaatsen van de filmzaal naar de press lounge en terug naar de filmzaal. En onvermijdelijk ook naar een van de vele party’s die hier iedere dag het festival opfleuren .
 
De eerste film die ik zie is ‘Your sister’s sister’. Een film van de Amerikaanse Lynn Shelton over een driehoeksverhouding tussen dertigers, op een beslissend moment in hun leven. De film speelt zich af in en rond een buitenverblijf op de San Juan eilanden boven Seattle. Shelton’s film is een ontroerend en complex liefdesverhaal waar ik vrolijk van word.
 
Tussen twee films door ga ik een koffie drinken in de Industry Lounge.
Naast mij zit Daniele Sobrini, een Italiaanse zakenman, die voor een multi-media market company werkt in New York. Zijn doel is om Italiaanse films te laten dubben in het Engels om zo een nieuwe markt te openen in Amerika. Hij wil de Italiaanse film toegankelijker maken voor een breed publiek. Hij probeert filmsterren te strikken om kleinere rollen te dubben in de Italiaanse films. Met een filmster op de affiche zal de film zeker verkopen, zegt hij. Daniele stottert een beetje terwijl hij zijn verhaal vertelt. Een beetje een flauwe gedachte dringt zich aan mij op: ‘ Zou Daniele’s behoefte om films te dubben te maken hebben met zijn eigen spraakgebrek?’
 
‘s Avonds zie ik ‘Polisse ‘. Deze film kreeg de prijs van de jury in Cannes 2011. Het is de derde film van de Franse actrice en cineaste Maïwenn. ‘Polisse’ volgt medewerkers van de Parijse politie die kindermishandeling opsporen. In de Q&A na de screening vertelt Maïwenn dat ze stage heeft gelopen bij de politie. Deze stage en haar eigen ervaring met misbruik  vormden de basis voor de film. Maïwenn maakte een moedig portret van een bikkelharde en onrechtvaardige wereld met kinderen als slachtoffer. De harde realiteit wordt in de film afgewisseld met humoristische momenten.  Hierdoor winnen zowel het verhaal als de personages aan intensiteit en geloofwaardigheid
 
Ik zit buiten op een bankje terwijl ik dit schrijf. Een homeless man komt naast me staan en zingt : ‘You are so beautiful to me’. New-York is een theatrale stad. En overal is er cinema: in de filmzalen, maar ook in de vele straten, pleinen en parken van de stad. 

_

Tribeca Film Festival
Manhattan
18-29 April 2012
 
Dagboek 3
 
Storytelling is everything
 
Keanu Reeves produceert de documentaire ‘Side by Side’ waarin hij filmmakers , DOP’s , producers en acteurs interviewt over de invloed van de digitalisering op het maken van films. Een opmerkelijke verschijning in die documentaire is die van Schots-Engelse Anthony Dod Mantle, de DOP van ‘Festen’. Hij draaide de film met digitale camera. Festen won in 1998 de prijs van de jury in Cannes, maar tegelijk schokte en intrigeerde hij de filmwereld. Het bleek plots mogelijk  om professionele films te maken met een digitale camera. Vijftien  jaar later heeft de digitale camera de filmwereld veroverd. Regisseurs als Cameron en Lucas zweren erbij.  Dat heeft uiteraard ook te maken met hun overdadig gebruik van ‘special effects’, mogelijk gemaakt door deze nieuwe technologie.  Andere regisseurs vinden nog altijd dat het werken met de digitale camera niet opweegt tegen de kwaliteit en schoonheid van de klassieke film. Lynch vindt dan weer dat het einde van het draaien op film in zicht is. Over de democratisering van het filmmaken door de digitale camera zegt hij: ‘vroeger had iedereen toegang tot pen en papier, nu heeft iedereen toegang tot een camera, maar daarom worden er niet meer goede verhalen verteld’.
 
Mijn verblijf in New York speelt zich niet alleen af in de straten en filmzalen van Tribeca en Chelsea. Ik profiteer ervan om ook naar het theater te gaan.
 In St. Ann’s warehouse in Brooklyn ga kijken naar de bewerking van ‘Festen’ voor het theater. Ik vraag mij af hoe de film naar het theater zal worden vertaald. Tijdens de voorstelling realiseer ik me des te meer dat ‘storytelling is everything’. Het verhaal is waar het om draait. De kracht van de filmFesten heeft veel te maken met de toepassing van de fameuze Dogma regels. In het theater zijn de regels helemaal anders. Er is maar één kader en er is de directe relatie tussen publiek en acteurs. Maar Festen blijkt ook te werken in het theater . De Poolse regisseur Grzegorz Jarzyna regisseert een topcast van 22 Poolse acteurs die van ‘Festen’ een waar theaterfeest maken. Omdat het script van Festen zo sterk is kan het in elke context worden verteld.
 
Terug in Tribeca zie ik ‘Babygirl’ van de Ierse cineaste Macdara Vallely. Een nog jeugdige moeder en haar zestienjarige dochter worden op de bus in de Bronx versierd door één en dezelfde man. De moeder heeft het niet door. Ze begint een relatie met deze idiote jongeman die er op uit is om zowel moeder als dochter in bed te krijgen. Maar de dochter is hem te slim af en saboteert zijn plan. De film is een mooi portret van de overlevingsinstincten van een jong meisje in de Bronx. De jonge Yainis Ynoa brengt een prachtige vertolking van zowel de onschuld als de sensuele aantrekkingskracht van een jong meisje.
 
Ook hier in New-York is het slecht weer. Het regent pijpenstelen. Maar, dit zijn wel de ideale omstandigheden om de donkere, gezellige ruimte van de cinemazaal op te zoeken..
See what’s next.
 
 
Jessa
 
 
 _

Tribeca Film Festival
Manhattan
18-29 April 2012
 
Dagboek  4
 
In Travis Fine’s ‘Any Day Now’ adopteert een homokoppel een jongen met het Syndroom van Down. Het koppel gedraagt zich alsof ze familie zijn, maar, wanneer de ware aard van hun relatie aan het licht komt, ontnemen de autoriteiten hen het recht om de jongen verder op te voeden. . Het kind komt bij zijn verslaafde moeder terecht die hem verwaarloost. ‘Any Day Now’ toont de onmenselijke gevolgen van het discrimineren van minderheden. Fine schuwt de humor en de pathos niet en toch blijft ‘Any Day Now ‘ elk moment ontwapenend en geloofwaardig.  Alan Cumming en Garret Dillahunt spelen hun personages met passie en overgave. Door de sterke cast en de geëngageerde regie grijpt ‘Any Day Now’ recht naar de keel.
 
Ik drink een thee in een ‘diner’ in the Meatpacking District om even op adem te komen. Tien jaar geleden was dit de buurt  van prostituees en drag queens. Maar sinds enkele exclusieve dansclubs hun deuren hier openden werd het ‘the place to be’ voor trendy New-Yorkers.
 
De officiële selectie van het’ festival dit jaar heeft weinig met  blitse hipsters te maken. TFF 2012 geeft een stem aan independent filmmakers die a-typische verhalen vertellen. De protagonisten in de geselecteerde films en documentaires zijn complexe,  gevoelige zielen die een gevecht leveren met de onrechtvaardige wereld waarin ze proberen te overleven..
 
‘Una Noche’ van de Britse Lucy Mulloy werd gepromoot door TAA. Tribeca All Acces Program selecteert elk jaar tien projecten en promoot de carrières van regisseurs van etnische minderheden en vrouwen (http://www.tribecafilminstitute.org).
‘Una Noche’ gaat over drie jonge Cubanen uit een arme wijk in Havana, die ervan dromen om een nieuw leven te beginnen negentig kilometer verder in Miami. Het talent spat van het scherm. Mulloy vertelt een eigenzinnig,  hartverscheurend verhaal en de acteurs spelen dit brutale drama met verve. De voice-over van de jonge Lila neemt je op sleeptouw in de hete, wanhopig stemmende straten van de wijk. Eén van Lila’s gedachten vat volgens mij de essentie van de film, én zoals later ook zal blijken, van het leven daarbuiten samen : ‘When I was a kid, I made my own rules, then I was free. When you grow up, the rules are set before you. Sometimes you have to break them. Once you break one, you might as well brake them all.’
 
Op de première van ‘Una Noche’ in New York werden de drie hoofdrolspelers verwacht. Enkel Dariel Arrechada kwam opdagen. De twee andere acteurs Anailin de la Rua de la Torre en Javier Nunez Florian zijn sinds de overstap in Miami spoorloos. Hun verdwijning zorgt voor grote opschudding op het festival. Eens de meer wordt fictie realiteit: . ‘If you break a rule, you might as well break them all’

Jessa

_

Tribeca Film Festival
Manhattan
18-29 April 2012
 
Dagboek  5
 
De documentaire ‘Planet of Snail’, geselecteerd voor de World Documentary Competiton, van Zuid Koreaanse Seung-Jun Li vertelt het liefdesverhaal van een dove en blinde man Young-Chan en zijn dwergvrouwtje Soon-Ho. Seung-Lu observeert zijn protagonisten zorgvuldig. Je ziet hen in hun dagelijkse routine. Dingen die voor mensen zonder handicap vanzelfsprekend lijken - zoals het vervangen van een lamp - zijn voor hen een hele onderneming. De poëzie die Young-Chan schrijft op een voor blinden ontworpen computer (hij droomt ervan om ooit een gepubliceerd schrijver te zijn) wordt door de regisseur gebruikt als voice-over. Hierdoor krijg je inzicht in de de gedachtenwereld Young-Chan.  ‘Planet of Snail’ is een uiterst originele documentaire. Als kijker krijg je het gevoel dat Young-Chan -die moet leven met drie zintuigen- toegang heeft tot een planeet en de zintuigelijke rijkdom bezit waarvan mensen met vijf goed functioneerde zintuigen alleen maar kunnen dromen.
 
Een rood licht. Een man op een koersfiets stopt naast mij. Hij zegt dat ik een helm moet dragen. Zijn ex-vriendin heeft een accident gehad en heeft nog altijd hoofdpijn. ‘Probeer op je fiets altijd genoeg afstand te houden’, zegt hij. Het licht springt op groen, ik dank hem voor de goede raad en hij rijdt verder. Er zijn zoveel mensen in New-York, die graag hun eigen verhaal kwijtwillen aan een wildvreemde.
 
In ‘Every Tuesday: A portrait of The New Yorker Cartoonists’ volgt Rachel Gordon, Loube (regisseur en producer) een viertal tekenaars die elke dinsdag hun cartoons binnenbrengen bij The New Yorker. Nadien gaan ze traditioneel getrouw samen lunchen in een café in midtown Manhattan. Gordon Loube portretteert het isolement van de cartoonist, de ’struggle’ to survive en ‘de queeste’ naar de  ultieme cartoon. Een parel van een documentaire over de mensen achter de grappige, soms onbegrijpelijke prentjes die ons de drukte van een overvolle dag even doen vergeten.
 
In de ‘The Last Ice Merchant’ van Sandy Patch blijft een ijsverkoper trouw aan de familietraditie. Hij haalt het ijs uit de hoogste berg van Ecuador. Zijn broers hebben zich ondertussen neergelegd bij de invoer van geprefabriceerd ijs en kiezen voor een beter loon en een minder zwaar beroep.
 
In de Short Documentary Competion op TFF 2012 lijkt het alsof de filmmakers  het verhaal van de kleine man kost wat kost opvissen,  uit vrees dat het anders verloren gaat in de plooien van de tijd. Schoonheid zit in het detail.
 
Jessa

_

Tribeca Film Festival
Manhattan
18-29 April 2012
 
Dagboek  6
 
De elfde editie van het Tribeca Film Festival in New York zit erop. Het Festival is onderussen uitgegroeid tot een van de belangrijkste jaarlijkse gebeurtenissen in New York. Twaalf dagen uitstekende film in het hart vande stad. 380,000 mensen woonden de filmvertoningen, panel dicissions, gratis community events, drive-in series, de family street market en de Tribeca Film Institute Interactive Day bij.
 
Het was het eerste festival met Frédéric Boyer (programmator Quinzaine des réalisateurs de Cannes, 2010) als artistieke leider. In een interview met Backstage zegt hij: ‘Ik ben altijd geïnteresserd in het publiek. Ik wil dat het publiek de film binnendringt, dat het publiek lacht en weent, maar ik wil ook dat het publiek nadenkt, dat het geschoold wordt, en misschien een film uit indonesië of Spanje te zien krijgt.’ De winnaars van ‘The world Narrative and Documentary Compettion’ getuigen van een multicultureel en gedurfd programma dat zowel Amerikaanse film als wereldfilm op de kaart zet.
 
De prijs voor beste feature film gaat naar ‘War Witch’ van de Canadese Kim Ngyen. Een afrikaans meisje (Rachel Mwanza werd door de jury bekroond met de prijs van Beste Actrice)  word gekidnapped uit haar dorp om soldaat te worden. Ze vlucht uit het kamp met een oudere albino soldaat en ervaart voor de eerste keer het plezier van een vredig en liefdevol leven.
Una Noche van Lucy Mulloy (UK, Cuba, USA) sleepte drie prijzen in de wacht. Die voor beste nieuwe regisseur, beste cinematography en zowel Dariel Arrechada and Javier Nuñez Florian kregen de prijs voor beste acteur.
De prijs voor beste scenario ging naar de Argentijnse film All-in (La suerte en Tus Manos) geschreven Daniel Burman (script en regie) en Sergio Dubcovsky (script).
‘Asad’ van Bryan Buckley (USA) is een  parel van een kortfilm over een dag in het leven van een jongen in een vissersdorp in Somalië en werd bekroond als ‘Best Narrative Short’.
De documentaire ‘The World Before Her’ van Nisha Pahuja -over de ‘Miss India Competitie’ die voor jonge vrouwen een van de weinige opportuniteiten om succesvol te zijn in het nieuwe india- werd bekroond met de prijs voor beste documentaire. Jeroen Van Velzen (Nederland) kreeg de prijs als beste nieuwe regisseur voor zijn documentaire ‘’Wavumba’, een moderne versie van ‘Old man and the sea’ gesitueerd in Kenya. De prijs voor beste montage in een documantaire film ging naar Tali Halter Shenkar (Israel, Duitsland) voor ‘The Flat’. ‘Paraïso’ van Nadav Kurtz (USA) kreeg de prijs voor beste korte documantaire en The Student Vissionay Awards ging naar ‘Stitches’ van Adiya Imri Orr (Israel).
 
De Heiniken Audience Award ging naar ‘Any Day Now’ van Travis Fine voor ‘Best Narrative Film’ en ‘Burn’ van Tom Putnam and Brenna Sanchez voor Best Documentary film.
 
Tribeca Film Festival 2012 is met verve geslaagd in zijn opzet om een ruim publiek te laten kennismaken met bijzondere films, getalenteerde regisseurs en uitzonderlijke acteurs van over heel de wereld. Een overdosis talent dat in de mainstream entertainment wereld misschien wel onbesproken zou blijven.
 
Jessa