JESSA WILDEMEERSCH Vlaams lid voor het leven van de Actor's studio Ze studeerde in 2000 af aan de Studio Herman Teirlinck en behaalde drie jaar later een master aan de Actor's Studio in New York. Dat is een tot theater omgebouwd kerkje aan 44th Street, maar jongens, wat een geschiedenis. Ze kreeg er les van Al Pacino en Harvey Keitel, filmsterren die allebei in het bestuur zetelen. Vandaag wordt Jessa Wildemeersch (?1978) lifelong member aan die gerenommeerde theaterschool. "Ik krijg er voor altijd een plek om te herbronnen en te trainen." 'Ik ken haar van ergens', zult u misschien denken. Dat kan. Van televisie bijvoorbeeld. De voorbije twee jaar speelde Wildemeersch gastrollen in Aspe en Witse, in De laatste show speelde ze het buurmeisje, de verpleegster en de ex van Bart De Pauw. Of kent u haar van vroeger nog? "Ik deed af en toe mee in Schuifaf met Ingeborg. (lacht) En later in Wie ben ik?" Presenteren was niet haar droom. "Ik wilde actrice worden. Ik speelde amateurtoneel in Boortmeerbeek." Op haar achttiende kreeg ze een zwaar ongeval. "Daardoor moest ik opnieuw leren stappen. Mijn droom om in het buitenland te gaan studeren mocht ik dus wel even opbergen. Ik ben dan in Antwerpen, in de Studio Herman Teirlinck, op krukken begonnen. Maar alles is goed gekomen." Toen in 2000 het spook van de fusie met Dora van der Groen de opleiding boven het hoofd hing, studeerde ze af aan de Studio Herman Teirlinck. Drie jaar later haalde ze haar master in acting in New York. Sindsdien pendelt ze tussen Belgi? en de VS. Op Theater aan Zee in Oostende voerde ze in 2003 haar eerste zelfgeschreven monoloog op. Me, Mike and Mustafa, over haar ontmoetingen in New York. Vorig jaar toerde ze met Het Zesde Bedrijf met Tsjechovs De meeuw. En nu komt er een levenslang lidmaatschap. Jaarlijks wordt dat maar aan een handvol acteurs uitgereikt. Zoals de vijfhonderd overige kandidaten kreeg ze welgeteld vijf minuten tijd om zich te bewijzen. "Ik koos een sc?ne uit Patrick Marbers Closer", zegt Wildemeersch, net terug uit New York. "We stonden met twee op de planken. Ik vertolkte een stripper. een bevriende acteur uit New Jersey haar lief. In de sc?ne vraagt hij haar uit over een geheime liefde. En zij voelt zich beledigd en bedrogen, omdat hij haar niet wil vertrouwen. De uitdaging aan Closer - vorig jaar verscheen er een filmversie van met Natalie Portman en Jude Law - is dat het niet alleen gaat over woorden, maar ook over de emoties die eronder liggen. Die hebben we naar boven willen halen." Met succes. De jury koos behalve Wildemeersch nog zes anderen uit om lifelong member te worden. "Vrijdag (vandaag, WD) worden we ingehuldigd, maar ik kan niet gaan. Geen geld voor een vliegtuigticket. Ik haal mijn lidkaart en sleutel later wel op. Voortaan mag ik al de studiofaciliteiten gebruiken. Ik kan er stukken schrijven, repeteren en advies krijgen." Wie in de jury zat? "Ellen Burstyn, Harvey Keitel en Carlyn Glynn." Pardon? Of dat niet intimiderend is. een stukje opvoeren voor de ogen van een Oscar-winnares (beste actrice in Scorseses Alice Doesn't Live Here Anymore), een mister White (Keitels onvergetelijke rol in Reservoir Dogs) en een Tony-winnares (in 1979 beste actrice op Broadway)? "Ze zaten ver genoeg van het podium. Ik voelde me niet bekeken. Bovendien moet je die mensen niet als onbereikbare idolen aangapen, maar gewoon als vaklui bekijken. Anders klap je dicht op het podium." En dat doe je daar als acteur liever niet. Nu goed, 'vaklui' als Keitel en Al Padno kende ze van haar jaren aan de Actor's Studio. "Keitel en Pacino onderwezen me over die fameuze method acting, niet als de ene heilige weg, wel als een manier om je los te maken van je vastgeroeste gewoontes. Pacino sprak over een vuistslag die hij in een of ander Shakespeare-drama iemand toediende. De intensiteit van de slag is belangrijk, zei hij. Een slag moet raken waar hij moet raken: in het hoofd van de toeschouwer. (docerend) Bij method is zelfonderzoek ontzettend belangrijk. Alles, elke rol zit in je. Het is alleen de kwestie om er toegang toe te krijgen en je authentieke expressie naar boven te halen. Tegelijk blijft research voor je onderwerp belangrijk. Voor mijn auditie bezocht ik een lapdanceclub, waar ik met paaldanseressen ging praten. De uitbater van de club wilde mij ook aan de paal, zodat ik me goed in mijn rol zou kunnen inleven. Ik heb bedankt voor de eer. (lacht)" Een sleutel krijgen van de legendarische Actor's Studio, is dat de sleutel tot succes? "In 1947 werd de Studio opgericht door Elia Kazan, Cheryl Crawford en Robert Lewis", weet ze, "drie leden van het revolutionaire Group Theatre, het eerste professioneel getrainde gezelschap in de VS, dat in 1941 wegens 'artistieke meningsverschillen' ontbonden werd." Kazan, Crawford en Lewis wilden hun praktijkkennis niet verloren laten gaan voor de jongere generaties. Kazan ging echter alweer vlug films maken, A Streetcar Named Desire in 1951, On the Waterfront in 1954. Lee Strasberg (weer een legendarische figuur en medestichter van Group Theatre) kwam. Van 1951 tot zijn dood in 1982 was hij directeur. Met hem werd de Actor's Studio een grote naam. Penn, Streep, Walken, Hopkins, Dafoe, ze zijn er allemaal in de leer gegaan. Om nog te zwijgen van de writers unit van de Actor's: Tenessee Williams, Edwar Albee en Arthur Miller cre?erden er hun werk. Vandaag vormen Burstyn. Pacino en Keitel samen de board of directors. Keitel en Al Pacino zijn al genoemd, Lee Grant (actrice in Mullholland Drive) en Gene Saks (regisseur van The Odd Couple) zijn een paar andere 'namen' bij wie ze workshops volgde. "Maar er waren tientallen anderen Lloyd Richards heeft grote indruk op me gemaakt, de man die tijdens de Harlem Renaissance in de jaren dertig het Afro-Amerikaanse theater op Broadway introduceerde. Een superlief mannetje met wandelstok die enkel vragen stelde, over wat je wilt, en waarom, en ... Hij hield niet op. Hij waarschuwde ook: dat het podium geen makkelijke plek is. Dat je echt moet willen acteren en dat de drang daartoe groter moet zijn dan jezelf anders kun je maar beter stoppen. Nog een prachtige docent: Andreas Manolikakis, een Griek die ons sc?nestudie gaf en ons over Griekse tragedies onderrichtte." Tussendoor ging ze naar de Alvin Ally Dance Theatre onder andere jazz- en tapdansen. "Tapdansen doe ik nog (trots) Ik ken de hele tapdancescene in New York. Ik ga vaak kijken, en soms mag ik tussen hen gaan staan." En of Antwerpen de vergelijking met New York kan doorstaan? "Er zijn parallellen tussen de oorsprong van beide opleidingen. En pas op, aan de Studio kreeg je les van grote vaklui als Jan Decleir en de mensen van Stan en de Blauwe Maandag Cie. Misschien heerste aan de Actor's Studio meer discipline. Al kan dat ook aan mij liggen. Misschien was ik gedisciplineerder. Dat moest wel, want het leven ginds is duur. Ik heb allerei jobkes gedaan om rond te komen. Voor en na de les deelde ik flyers uit aan de metrostations. En dan doe je, tijdens het flyeren, stemoefeningen. De laatste periode mocht ik wel logeren bij een familie waarmee ik bevriend was geraakt. Dat scheelde." Wat ze dan wil, theater. film of televisie? Broadway, Hollywood, KVS of VTM? Haar ambitie is niet gering. "Ik sluit niets uit, ik wil aan beide oevers van de oceaan spelen. Ik droom van mooie kansen en juiste keuzes. In mijn wildste dromen speel ik in een film van Jim Jarmusch, of van Tom Barman. En oh ja, weetje met wie (maar hij is al oud)? lngmar Bergman." Ze balt haar vuisten. "Het podium en de set zijn geen makkelijke plekken. Ik wil er niettemin op, mijn leven lang."