theatermaakster die we in Sint-Petersburg tegenkwamen, vertegenwoordigen de drie zusters elk een andere fase in het leven van een vrouw. Irina, de jongste, droomt nog en heeft nog hoop. Masja, de middelste, zit eigenlijk al vast in haar leven, waar ze uit wil ontsnappen. Olga, de oudste, blikt al terug op haar leven, omdat ze voor zichzelf geen toekomst meer ziet. Met die vrouwenrollen van 100 jaar geleden als inspiratie schrijven we nieuwe rollen voor onszelf.
Op basis van jullie reis naar Moskou en Sint- Petersburg. Wat heeft die opgebracht?
EGGERS: Dat gaan we nu niet allemaal vertellen,
JESSA WILDEMEERSCH:
“Met die vrouwen- rollen van Tsjechov van 100 jaar geleden als inspiratie schrijven we nieuwe rollen voor onszelf”
DEN BEER HEEFT MIJ GEZIEN
25/2, 20.15, CC Sint-Pieters-Woluwe, kunstencultuur.woluwe1150.be
De podcast Moscow mania is te beluisteren op www.bruzz.be.
want dat doen we in het stuk: ons verblijf ginder, wat we daar gedaan hebben, welke invloed Rusland op ons heeft gehad – de taal, de mensen en de theatermakers die we daar gezien hebben.PALMERS: Het toneelstuk wordt in ieder geval niet documentair. Het documentaire materiaal zit in de podcast Moscow mania. We zijn naar Rusland getrokken met het stuk van Tsjechov in onze achterzak. Op de scène duiken we erin en weer uit in een poging om Rusland en onszelf te begrijpen.
Herken je nog iets van de wereld van Tsjechov in het Moskou van nu?
WILDEMEERSCH: Tsjechov heeft het stuk geschre- ven in de lange aanloop naar de revolutie. Vandaag zie je bij de jongere generatie ook wel een onrust en verlangen om zich te verzetten tegen het huidige klimaat. Maar evenmin als de personages in het stuk van Tsjechov weten ze hoe ze dat zouden kunnen aanpakken. Ze zoeken naar een manier om zich te verhouden tot de impasse en de wereld die lijkt stil te staan. Iemand vertelde ons hoe hij ooit dacht dat Poetin het land zou bevrijden en een nieuwe energie zou brengen. Maar met die gedachte was hij eigenlijk ‘in slaap gevallen’ en zoveel jaar later wakker geworden, bedrogen door zijn droom. Rusland is misschien geen dictatuur, maar veel mensen ervaren het wel alsof ze binnen een bepaalde censuur leven. Het enige wat ze daartegenover kunnen stellen, is hun passie leggen in iets waar ze goed in zijn.PALMERS: Maar natuurlijk hebben we niet met alle Russen over Poetin gebabbeld. Veel mensen zijn daar helemaal niet mee bezig en zijn trots op hun land. Dat materiaal zal allemaal in de podcast zitten, want de reis heeft zoveel indrukken nagelaten dat we ze niet allemaal in ons stuk kunnen verwerken. Tsjechov was iemand die enorm bezig was met de toekomst en daar verwachtingen over had. Nu kunnen we kijken of hij gelijk had om te denken dat alles beter zou worden.
Nog even over die beer die jullie heeft gezien...EGGERS: Dat zal ik eens vertellen. We hadden eerst eigenlijk een andere titel, maar we zochten er één die wat toegankelijker was. Die vonden we niet tot we in Sint-Petersburg waren. Arme Russen die aan wat geld willen raken, lopen daar verkleed rond op de pleinen en aan de bezienswaardighe- den om met toeristen op de foto te gaan. Sommi- gen hebben een renaissancekostuum aan, maar er was er ook één bij in een berenkostuum, die nogal opdringerig was. Hij legde zijn poot om je schouder en begon dan hugs te geven. Ik vond dat allemaal goed, maar die twee hier wilden geen hugs voor geld en maakten zich uit de voeten. Maar die beer gaf niet op en bleef ons in de gaten houden. Op een bepaald moment zaten we op een terras en gilde Sofie: “Den beer heeft mij gezien!” We hadden het zitten, maar we hadden ook een goede titel.